Święty Antoni,

czyli duchowe przeżycie na wystawie jego zasuszonego języka, żebra, podbródka i strun głosowych.

Wchodzisz do świątyni. Cicho. Dostojnie. Pachnie kadzidłem i delikatną zgnilizną nadziei.

Po lewej relikwiarz. Srebro, złoto, szkło. W środku — kawałek ludzkiego mięsa. Zasuszony język. Język, którym głosił słowo Boże — głosi napis. Patrzysz. Jesteś świadkiem. Masz przeżyć duchowe uniesienie. Masz poczuć świętość. Ale w środku coś Ci mówi: Ej, to jest kawałek mięcha w gablocie.

Obok: kawałek czaszki. Tu, gdzie kiedyś święty miał mózg. Może tam rodziły się jego kazania.
A może po prostu siedziały tam glie, jak u każdego. Ale teraz mózg to pył. Została pusta puszka po Bogu, pokazana za szkłem. Żebro i pszczele. Patrzysz i czujesz, że one już nikogo nie poniosą. Ale na tabliczce jest napisane, że to przypomnienie o potędze wiary.

💀 Duchowość na wystawie

Bóg, który zszedł z wysokości, żeby zamieszkać w kawałku kości. Bóg, który pozwala na to, żebyś pielgrzymował, żeby zobaczyć czyjś zasuszony język. Bo może właśnie o to chodzi: żebyś się nie wsłuchiwał w swoje własne serce, tylko gapił się na obcą czaszkę. Żebyś nie pytał, czy masz Boga w sobie, tylko czy masz dostęp do tej konkretnej witryny.

Duchowe Doświadczenie VIP

  • Możesz pomodlić się bliżej relikwiarza
  • Dostajesz ulotkę z historią, może nawet selfie z relikwią
  • Możesz dotknąć gabloty, ale przez rękawiczki

Nie dotykać świętości bez autoryzacji — ostrzeżenie na barierce.

I teraz pytanie, które zadajesz sobie, pytanie, które zadaje sobie każdy myślący człowiek:
Czy to jeszcze Bóg? Czy już tylko teatr? Czy to jeszcze wiara? Czy już tylko pieprzony cyrk?

📜 Bój się Boga

Piękne, bolesne, święte i żenujące jednocześnie — czyli pomieszanie zmysłów świętego, który widzi własny zasuszony język w szklanej puszce i tłumy pielgrzymów, co ustawiają się w kolejce, żeby się pogapić.

(zapis wizji św. Antoniego z Padwy)

To mój język. Tam, w tej gablocie. Widzę go. Widzicie go wszyscy. Ja tym językiem wołałem do ludzi o miłość. Głosiłem pokój, krzyczałem przeciw niesprawiedliwości. A teraz? Teraz tym językiem nie mogę nawet powiedzieć: zostawcie mnie w spokoju. Chciałem, żebyście słuchali słowa. Słowa. Nie oglądali moje zasuszone mięcho!

Czemu stoicie w kolejce, żeby popatrzeć na moje gnaty?
Czemu nie stoicie w kolejce, żeby przytulić sierotę?
Czemu nie stoicie w kolejce, żeby nakarmić głodnego?

W jakiej religii Bóg powiedział: ej, wiecie co?
Jak wam ktoś dobrze mówił, to potem go rozbierzcie na części i sprzedawajcie bilety na oglądanie jego podrobów?! Święte?! To jest, moja krtań na wystawie! W jakim, do jasnej cholery, świecie to jest normalne?!

Bój się Boga ! — mówię więc ja, Antoni. Do tych wszystkich, którzy pomylili świętość z wystawą.
Bo jeśli ja, święty, mam tak siedzieć w kawałkach, to co zrobicie ze sobą?

Ja pierdolę… Nawet w Rzymie, w Koloseum, jak rzucali ludzi lwom, to przynajmniej nie kazali potem oglądać ich wątroby za pieniądze.

Ale ze mną? O nie, ze mną trzeba było finezji! Zrobimy język w gablocie, zrobimy czaszunię w złocie, obok żebra — o, żeby nie było, że nie ma kompletu! Dokładamy uloteczkę, może selfie point dla pielgrzyma, bo przecież jak nie wrzucisz na Insta, to co, nie modliłeś się?!

Boże, patrzysz na to? Widzę, że patrzysz. Ale powiedz, że Cię to też trochę wnerwia. Powiedz, że to nie jest plan, o który Ci chodziło. Powiedz, że ja mam prawo się wściekać!

Ale nie, nie płaczę, bo nie mam już łez. Zostały mi tylko te części szkieletu. No to, macham nimi z zaświatów, jak jakimś dzwoneczkiem dla idiotów, może usłyszycie, że coś tu nie gra.

I myślę sobie: no nie no, oni chyba żartują. Ale nie żartujecie, nie? Wy naprawdę jesteście na serio.
I tego nie mogę ogarnąć, pojąć, to mnie rozwala najbardziej: że wy SERIO.
Naprawdę wierzycie, że dotknąć mojej kości to jakby dotknąć Boga.
Naprawdę sądzicie, że złoty relikwiarz to jakiś cudowny kabel, którym się podłączycie do nieba.
Nie, dzieci, to nie tak działa.

Ja nie wiem, jak to wam wytłumaczyć. Ale nie ogarniam. Nadal się bardzo dziwię.
I nie mogę przestać. Nawet tu, po śmierci, nawet po tej całej świętości — NIE OGARNIAM.

Modlitwa przy grobie

Części świętego ciała w gablotach. Nie całe ciało. Części. Bonusy.Jak naklejki w happy mealu duchowości.

I teraz patrzysz. Kolejka. Wijąca się przez bazylikę jak za najnowszym iPhonem, edycja papieska, limitowana seria: Sanctus Maximus 19 Delta Pro — z opcją relikwii live. Już wiesz, za czym ta kolejka stoi. Już wiesz, że nie oszukasz przeznaczenia. Musisz tam dojść. Musisz się spotkać ze świętym. I boisz się. Ale się nie nudzisz.

Bo właśnie wtedy, kiedy stoisz, masz czas na kontemplację świętego złomu. Ktoś przed tobą ogląda żebro. Ktoś się modli przy języku. Ktoś robi fotkę przez szybkę, żeby dobrze złapać odbicie aureoli.

Stoisz. Patrzysz. I czekasz. A w głowie zaczynają ci się mielić myśli: No nie no… ale to jednak… jednak to on. Ten święty. Ten prawdziwy. Dostajesz informację: Dotkniesz grobu. Tak, tego grobu. Tak, tego świętego.

I nagle — boom.

Sala. Ale nie taka tam salka na zapleczu. Krypta wyjebana w kosmos. Kawał potężnej architektury funeralnej, jakby Michał Anioł się umówił z NASA, że zrobią coś naprawdę wyjątkowego. Wszystko z najpiękniejszego, włoskiego marmuru. Ściany lśnią. Podłoga odbija światło jak ekran startowy w Apple Store.

I w centrum — sarkofag. Scena główna. Główna atrakcja. Marmurowy, monumentalny, niemal świecący własnym świętym blaskiem. To nic, że szczątki w gablotach. To nic, że sarkofag prawie pusty. To jest teatr świętości. A ty właśnie masz główny bilet.

I kiedy już swoje odstoisz, kiedy już twoje ciało znużyło się czekaniem, ale dusza jest napięta jak struna — możesz podejść. Masz prawo. Możesz wypowiedzieć modlitwę. Zaklęcie. Prośbę.

I wchodzisz. Trochę jakbyś był po rozmowę o pracę. Trochę jakbyś właśnie dotknął cudu. Trochę jakbyś nie był pewien, co się właściwie wydarzyło. Ale wiesz jedno: Nie przejdziesz obojętnie obok skarbonki. Ręka sama sięga do kieszeni.
A jeśli okażesz prawdziwą gorliwość, to dostaniesz bonus: ulotkę, obrazek, może nawet błogosławieństwo w pakiecie. Na pamiątkę. Na dowód, że byłeś. Że widziałeś. Że dotknąłeś.

Stoisz w tej kolejce. Bijesz się z myślami: o co ja właściwie poproszę? Zdrowie? Pokój na świecie? Miłość? Więcej kasy? Lepszy samochód?

Aż nagle…
mija cię ona. Młoda, piękna, roześmiana. Włos jak jedwab, spojrzenie jak espresso o siódmej rano, ciało jak coś, co sam Michał Anioł by wyrzeźbił, ale powiedziałby: nie no, to już za dużo.

I nagle wszystko ci się układa. Nagle wiesz. Już nie musisz się zastanawiać. Nie musisz szukać w broszurce gotowych formułek. Już czujesz, że to jest ta intencja, z którą przyszedłeś do Świętego.

Święty Antoni, bracie kochany, nie każ mi spierdzielić tej okazji.
Daj mi gładkość w słowie. Daj mi lekkość w geście.
Daj mi, żebym jej nie spłoszył, żebym się nie zamotał,
żebym nie pierdolnął jakiegoś tekstu o pogodzie.
Żebym nie wyszedł na żula ani na zboczeńca, tylko na tego… no, tego fajnego.
Tego, co się spotyka przypadkiem, a potem ona mówi koleżankom:
„No i jakoś tak wyszło, nie wiem sama, ale kurde… było super.”

I wtedy, kiedy to w sobie formułujesz, czujesz tę ulgę. Bo to jest prawdziwe życzenie. Nie o pokój na świecie. Nie o zdrowie dla cioci. O to, żeby dobrze wypaść, nie wyjść na pajaca, i żeby, to zadziałało.

Antoni, widzisz mnie? Słyszysz?
Wiem, że masz na głowie dużo tych petentów: żony, matki, dzieci chore, wojny, głód…nAle błagam, zrób dla mnie ten jeden wyjątek. Potrzebuję tylko trochę charyzmy. Tylko tyle. Albo aż tyle.

I wtedy z tyłu kolejki słyszysz ciche parsknięcie ducha Świętego Antoniego, który właśnie notuje w zeszyciku:
Młody, kolejny… „żebym nie spierdzielił randki”. Klasyka. Ale dobrze sformułowane, bez ściemy. Odhaczone.

I już wiesz, że jak wyjdziesz z tej krypty, to albo dostaniesz to, co chciałeś, albo przynajmniej masz alibi, że się naprawdę starałeś.

Padwa piękne włoskie miasto

Padwa to nie tylko marmury, relikwiarze i duchy świętych, ale też bardzo konkretna ziemia, po której chodzi bardzo konkretny lud.

Padwa to nie tylko Bazylika św. Antoniego, ale też jeden z najstarszych uniwersytetów w Europie. Studenci od wieków żyją tu ramię w ramię ze świętymi. Czasem bliżej świętych, czasem bliżej grzechu, ale generalnie wesoło.

Jedna z miejskich legend głosi, że kiedyś pewien pielgrzym — student, wiadomo — po całym dniu zwiedzania, modlenia się i wgapiania w język świętego, zaszedł do tawerny i trochę się zapomniał. Trochę wina, trochę śpiewu, trochę lokalnego żartu o tym, że lepiej mieć błogosławieństwo barmana niż biskupa, bo barman jest bliżej.

I podobno tej nocy, całkiem przypadkiem, spowiadał się św. Antoniemu przez okienko od kuchni, bo tylko tam była jeszcze zapalona świeczka, a chłopak miał poczucie, że grzechu narobił tyle, że bez rozgrzeszenia nie zaśnie.

I kto wie… może właśnie dlatego Padwa ma taki luz między sacrum a profanum. Bo tutaj wszyscy wiedzą, że nawet święty czasem musi wysłuchać pijaka przez kuchenne okno.