Glutismus Existentialis
czyli
Dupoktywizm egzystencjalny

Traktat o świętości, terrorze i transcendencji dupy.

📜 Wprowadzenie.

Niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto nigdy nie spojrzał z miłością (lub z pożądliwym niepokojem) na krągłość,
która potrafi przywrócić sens istnienia szybciej niż antydepresant.

Bo, proszę Państwa, dupa to nie jest część ciała. Dupa to punkt wyjścia narracji.

Nie da się zrozumieć człowieka bez zrozumienia jego relacji do dupy.
To archetyp głębszy niż matka, ojciec i urząd skarbowy razem wzięci.

---

🧠 I. – Gdzie zaczyna się marzenie o dupie ?

Zaczyna się wcześniej, niż ktokolwiek chce przyznać.
Nie w łóżku. Nie w klubie.
Nie w komentarzach pod zdjęciem z wakacji.

Zaczyna się w głowie licealisty, który pisze wiersz o kwiatach,
wkłada go do plecaka Joli, i myśli że zrobił coś wielkiego. Bo zrobił.
Zrobił pierwszy krok w stronę świata, który mógłby być miękki i dostępny.
Zrobił z dupy metafizykę — jeszcze nieświadomie, ale szczerze.
To pierwszy akt stworzenia:

„Na początku była dupa. I było to dobre.”

---

🔥 II. – Dlaczego to tak ważne ?

Bo w dupie — tej dosłownej i tej metaforycznej — kryje się wszystko:

– pragnienie połączenia (seksualnego, emocjonalnego, energetycznego)
– pragnienie transcendencji (dupa jako portal do czegoś większego — nawet jeśli to tylko łóżko z rozgrzanym prześcieradłem)
– pragnienie zapomnienia (na myśleniu kończy się rozum, a zaczyna rytm)

Popęd to nie wróg duchowości.
Popęd to duchowość ubrana w ciało.
To siła, która każe malować freski w Kaplicy Sykstyńskiej i wysyłać wiadomość o 3 w nocy: „co robisz?”

---

💔 III. – Niebezpieczeństwa i złudzenia.

Tak, dupa potrafi człowieka rozłożyć na łopatki
— emocjonalnie, mentalnie, czasem finansowo.
Każdy, kto czekał na wiadomość, która nie przyszła, albo wszedł w relację, która miała być wszystkim, a była niczym — zna ten stan.

Ale to nie dupa zawiodła.
Zawiodło wyobrażenie, które sobie dopisaliśmy.

Bo prawdziwe marzenie o dupie to nie pogoń za silikonem.
To tęsknota za obecnością, która nie znika po wszystkim bez słowa.

---

🪬 IV. – Święta struktura dupy.

Wyobraź sobie świat bez dupy:

– Nie byłoby miłości.
– Nie byłoby dramatu.
– Nie byłoby literatury.
– Nie byłoby wieczorów, które kończą się zdaniem:
„Wiedziałem, że tak się skończy, ale i tak poszedłem.”

Dupa to aksjomat egzystencji.

To dowód, że jesteśmy stworzeniami biologiczno-mistycznymi.
Chcemy przytulić, wniknąć, zniknąć i odrodzić się w jednym ruchu miednicy.

---

🗣 V. – Długi cień dupy Maryni.

Każda rozmowa, prędzej czy później, zbacza na ten temat.
Może nie dosłownie.
Może przez aluzję.
Przez żart.
I wtedy pojawia się dupa Maryni — nie konkretna, ale symboliczna.
Oznacza rozmowę, która jest przyjemna, niepotrzebna, a jednak konieczna jak tlen i plotka.
„O czym gadasz z ludźmi?”

– „O życiu, śmierci, sztuce i dupie Maryni.”

---

⚖️ VI. – Dupa jako narzędzie:
terror, władza i wymuszenie

Nie każda dupa śni się w pastelach.
Są też takie, które noszą blizny — niewidoczne, ale prawdziwe.
Bo dupa bywa bronią.

✹ Narzędzie szantażu:
– „Jak nie zrobisz tego, to nie dostaniesz TEGO.”
– „Udowodnij, że zasłużyłeś.”
– „Zobaczysz, co stracisz.”
To nie flirt.
To szantaż z metką erotyczną.

✹ Dupa jako waluta:
W niektórych układach:
– dupa = awans
– dupa = władza
– dupa = przepustka do świata bez kolejki
I to nie jest zabawne.
To sygnał, że świat nie umie ludziom dać bezpieczeństwa ciała — tylko wybór między handlem a samotnością.

✹ Dupa jako broń przeciwko sobie:
– „Daję, bo może będzie miły.”
– „To tylko seks, nie róbmy z tego afery.”
– „Trzeba coś dać, rachunek był wysoki.”
To nie są wybory.
To są kapitulacje w ładnym opakowaniu.

---

🕊 VII. Manifest dupoktywizmu.

– Nie jesteś towarem.
– Nie jesteś nagrodą.
– Nie jesteś dziurą do wypełnienia cudzym brakiem.

Bo jak chcesz być wolny,
to nie możesz siebie mieć w dupie.

Nie wstydź się, że myślisz o dupie.
Wstydź się tylko, jeśli robisz to bez serca.
Bo miłość i dupa to ta sama pieśń — tylko grana na innym instrumencie.

Nigdy nie pozwól, by ktoś inny określał jej wartość.
Bo to właśnie tam, w tym krągłym zakątku istnienia,
mieszka coś cholernie świętego: godność.

---