13. Bogowie czasów Olimpu II
🪞 Perseusz
Chłopak, który odciął głowę kobiecie z wężami zamiast włosów, wsadził ją do torby i stał się bohaterem. Jak się przyjrzeć bliżej, to nie był heros od walki, tylko od sprytu i darów z nieba. Bo Perseusz niczego nie zrobił sam, ale umiał nie spieprzyć tego, co mu dali.
Syn Zeusa i Danae (królewna, zamknięta w wieży przez ojca, zapłodniona złotym deszczem, klasyka Zeusa). Wychowany skromnie. Pewnego dnia… ktoś się wygadał, że nie przyniósł prezentu na wesele królewskie. I co mówi Perseusz? „To ja przyniosę… głowę Meduzy”. Jakby to była sałatka jarzynowa.
🐍 Meduza
Jedna z trzech Gorgon. Kiedyś piękna kapłanka Ateny. Zgwałcona przez Posejdona w świątyni (tak, zgwałcona, nie uwiedziona). Atena, zamiast ukarać gwałciciela, karze ją. Zamienia ją w potwora: włosy – węże, wzrok – śmierć w kamieniu.
Kobieta, która zamiast litości dostaje zemstę. Meduza to traumy świata. Jeśli patrzysz na nie wprost, zniszczą Cię, ale jeśli spojrzysz przez lustro, z dystansu, z czułością, możesz się z nimi zmierzyć.
⚔️ I tu wchodzi Perseusz, ale nie sam. Dostaje cały zestaw prezentów od bogów:
– Tarcza jak lustro od Ateny, tylko na odbicie potwora.
– Skrzydlate sandały od Hermesa, bo z wężami się nie walczy z buta.
– Hełm niewidzialności od Hadesa, bo lepiej nie dać się zauważyć.
– Miecz, ostrość sponsorowana przez bogów
Perseusz nie walczy. On się skrada, odbija spojrzenie, odcina łeb. Nie heros, wojownik. Tylko chirurg z lusterkiem. Ale skuteczny.
Potem nosi w torbie głowę Meduzy, artefakt, który zamienia w kamień.
Ratuje Andromedę, księżniczkę przykutą do skały, bo wiadomo:
„Zabij potwora, dostaniesz dziewczynę”, złota zasada greckiej miłości.
Archetyp: „Udało się, bo miałem wsparcie”. Pokazuje, że nie trzeba być najpotężniejszym, tylko trzeba wiedzieć, jak nie spierdzielić darów losu.
🪽 Pegaz
Skrzydlaty Koń, zrodzony z krwi Meduzy, czyli piękno zrodzone z tragedii. Biały, szybki, dziki. Nie da się go kupić ani oswoić. Ujarzmiony tylko przez tych, którzy mają pokorę i pragnienie większe niż pychę.
Bo Pegaz to myśl, która nagle leci, choć ciało zostało na ziemi. Słowo. To słowo, które przychodzi nad ranem, gdy śpisz półżywy. Muza, która nie pyta o twój plan dnia. Nie zawsze daje się dosiąść. Czasem tylko przelatuje, ale on wie, kto jest w danej chwili jego człowiekiem. Taki który nie chce lecieć, żeby uciec, ale żeby zobaczyć wszystko z góry i wrócić z sercem otwartym jak okno.
🐉 Bellerofont
Jeden z tych klasycznych greckich herosów: młody, piękny, ambitny, z potencjałem na tragedię. Zabił przypadkiem człowieka i musiał się oczyścić u króla Projtosa. Ale… żona króla (Stheneboia) się w nim zakochała, a on ją odrzucił. Więc klasycznie został oskarżony o gwałt. Jak Tezeusz był cwaniakiem, Perseusz fuksiarzem, to Bellerofont był wplątanym frajerem.
Król nie chciał złamać gościnności, więc wysłał go z listem do teścia, króla Lykii. List zawierał: „Zabij tego typa, jak tylko dotrze, dzięki”. Ten król postanowił być sprytniejszy: „Nie zabiję go sam, dam mu misję niemożliwą”. I wysyła Bellerofonta na potwora zwanego:
🐲 Chimera
Głowa lwa, tułów kozy, ogon węża, i ogień z ryja. Pełny zestaw antyludzkich parametrów.
Bellerofont nie walczy pieszo. Dostał od Ateny złotą uzdę, dzięki której ujarzmia Pegaza. Wzbija się w niebo i z góry atakuje Chimerę. Zwycięstwo. Sława. Kolejne misje. I wtedy, przychodzi myśl zgubna. „Skoro dałem radę wszystkim potworom… To może polecę na Olimp i zobaczę, co Zeus trzyma pod togą”.
I rusza. Na Pegazie. W górę. Do bogów. Bogowie nie lubią gości bez zaproszenia. Zeus wysyła gadziego komara (serio, owad go zrzuca). Pegaz ucieka. Bellerofont spada. Nie ginie, przeżywa upadek, ale resztę życia spędza jako kaleka. Samotny, odrzucony. Bo nikt nie kocha herosa, który nie umie przestać.
Pegaz to dar z nieba, ale to dar, który odlatuje, jeśli próbujesz być bogiem.
Archetyp: „Skoro mogę wszystko, to dlaczego nie wszystko naraz?”
Człowiek sukcesu, który nie zna granicy, ten, kto wszystko wygrał, ale przegrał własną pychę.
🦹🏼🦹🏻♀️🦹♂️Mojry.
Trzy ślepe kobiety. Jedna młoda, jedna dojrzała i jedna starucha siedzą przy kole, wrzecionie i niciach. One są prawdziwe. Beznamiętne, ale sprawiedliwe. Jak czas. Jak śmierć. Jak ostatni wers wiersza, którego nikt nie dokończył.
Kobiety, które nie pytają. One po prostu przędą, mierzą i tną. Clotho. Lachesis. Atropos. Nie są sexy. Nie są czułe. Nie są dostępne emocjonalnie. Są starsze niż bogowie. I nawet Zeus się ich bał.
🧶 Clotho – ta, co przędzie.
Trzyma wrzeciono. Z jej ręki wychodzi nić życia. Gdy się rodzisz, to ona mówi: „Dobrze. Spróbujmy jeszcze raz z tym człowiekiem”. Uśmiecha się rzadko. Bo każde „witaj” ma w sobie cień „żegnaj”.
📏 Lachesis – ta, co mierzy.
W ręku ma linijkę istnienia. To ona decyduje, jak długo pożyjesz, jak wiele zniesiesz, ile dostaniesz czasu na miłość, ból i błędy. Nie mówi nic. Bo wszystko już jest. Nie skraca. Nie wydłuża. Tylko mierzy. Jakby cały świat był materiałem na jeden kostium, który nie może mieć zagięć.
✂️ Atropos – ta, co tnie.
Najmłodsza, ale z największym spokojem. Bo kończy wszystko. Ostrzy nożyczki. Patrzy ci w oczy. I kiedy nadejdzie chwila… „ciach.” Ani za wcześnie. Ani za późno. Zawsze w punkt.
🌀 Razem tworzą, odmierzają, kończą. Trzy etapy życia. Trzy aspekty istnienia. Nieodwołalne. Nie ma prośby, nie ma łapówki. Nie ma „jeszcze pięć minut”. Bogowie mogą zmieniać pogodę, płeć, grawitację, ale nikt nie zmienia decyzji Mojr.
✨ Trzy Gracje:
Nie decydują o śmierci jak Mojry. Nie sieją chaosu jak Erinye. Nie ciągną za sznurki jak Muzy. One są darem. Delikatnym, ulotnym, ale boskim jak błysk tańca w oku kochanki.
💎 Aglaia – „Promienna”
Najbardziej elegancka. Odpowiada za blask, wdzięk i luksus z klasą. Gdy patrzysz na kogoś i nie wiesz, czemu cię urzeka – to ona. Nie seks. Nie uroda. Blask.
🥂 Eufrozyna – „Radość” Opiekunka śmiechu, uciechy i przyjemności, która nie kosztuje duszy. To ona przychodzi, gdy pijesz trzecie wino i zaczynasz śmiać się z niczego. Gdy gubisz ciężar istnienia na 3 minuty – to jej dotyk.
🎶 Thalia – „Rozkwitająca”
Często mylona z muzą komedii o tym samym imieniu (i nie bez powodu). To ona niesie kwitnienie: wiosnę, flirt, lekkość bycia tu i teraz. Wchodzi na scenę, gdy kończysz mówić „jestem zmęczony” i zaczynasz mówić: „ale może zatańczmy?”
🧚♀️ Chodzą we trójkę. Często nagie, splecione w gestach wzajemności. Symbolizują dawanie, przyjmowanie i odwzajemnianie dobra. Są natchnieniem piękna, które nie musi być użyteczne.
Mojry mówią: „takie jest życie”. Gracje mówią: „ale popatrz, jakie może być piękne”. Jedne piszą zakończenie. Drugie, przypomnienie, po co było warto.